آسان‌گیری به اقتضای موقعیت [روایتِ ناپخته]

می‌دانستم بانو از آن آقا خوش‌اش نمی‌آید—حتی می‌دانستم بدش می‌آید. اما، به چشمِ من، لحن و نگاه و لبخندِ بانو در آن چند دقیقه دلبرانه بود.

یادِ خانمِ استاد افتادم. کمابیش هم‌سالِ من بود و به چشمِ من بسیار زیبا بود. در تمامِ چند ماهی که دستیارش بودم با من سرد و رسمی حرف زده بود؛ هرگز "تحویل نگرفته بود". بعد یک شب در کافه‌ای بودم و با شوهرش—که همدیگر را می‌شناختیم—وارد شدند. خانمِ استاد با لبخند با من احوال‌پرسی کرد. حتی کمی دلبرانه نگاه‌ام می‌کرد. 

فردا دوستِ خیلی نزدیکی برای منِ هنوزمتعجب توضیح داد که خانمِ استاد از من خوش‌اش نمی‌آید و نمی‌خواسته بیش از حدِ متعارفی به او نزدیک شوم. آن شب که با همسرش مرا دیده، هم جلوی خودش را (که شاید ذاتاً لوند است) نگرفته و میل‌اش به دلبری را مهار نکرده، و هم اینکه احتمالاً خواسته به من نشان بدهد که خاطرش—و بلکه خودش—متعلق به کسِ دیگری است و خواسته دل‌ام را بسوزاند.