موعظه: در آدابِ عیادت

بهارِ ۱۳۸۵. حالِ مادرم خوب نیست. مدتی است که خوب نیست، و فعلاً هم امیدی به بهترشدن نیست.

مکرراً یادِ آن حکایتِ بابِ آخرِ گلستان می‌افتم که این‌طور شروع می‌شود: "ریشی درونِ جامه داشتم، و شیخ—رحمه الله—هر روز بپرسیدی که چون است و نپرسیدی که بر کجا است."

البته که خوب است که دوستانی به فکرمان باشند. اما خودِ احوال‌پرسی می‌تواند بدترکننده‌ی حال باشد. چرا جزئیات می‌پرسید؟ (آیا پزشکِ معالجِ مادرم هستید؟ آیا گفته‌ام که می‌خواهم با شما مشورت کنم که در موردِ دقایقِ شیمی‌درمانی و دکتر و بیمارستان سؤال می‌کنید؟) مرا وسیله‌ی ارضای کنجکاوی‌تان نکنید. یا فعلاً نکنید.

اگر محتمل می‌دانید که شنیدن یا دیدن‌تان برای حال‌ام خوب باشد، (امتحان کنید و اگر موفق بود،) دریغ نکنید. همین که بیش از معمول‌تان به سراغ‌ام بیایید نشان‌ام می‌دهد که متذکرید که روزگارِ سختی است—کارکردِ احوال‌پرسی هم شاید قرار است این باشد که بفهمم که برایتان مهم‌ام. گاهی هم شاید اقتضای دوستی این باشد که مدتی نزدیک نشوید.