ده‌ها نگار بر تابلوهای شهر

در بزرگراهِ چمران به طرفِ جنوب می‌روم، و می‌بینم که تصویرِ بزرگی از نقاشیِ دخترِ با گوشواره‌ای مروارید در جای یک تابلوی تبلیغاتی نشسته است. همین را در ابعادی کوچک‌تر در ضلعِ شرقیِ خیابانِ ولی‌عصر هم می‌بینم (کمی بالاتر از میرداماد)، و نمی‌توانم که ذوق نکنم.

پارسال هم شهر چند روزی پر از تصاویرِ نقاشی‌های کلاسیک و مدرنِ ایرانی و غیرایرانی (و تصاویرِ آثارِ هنریِ دیگر) شده بود، که گاردین هم درباره‌اش گزارشی منتشر کرده بود.

زیباییِ زیادترشده‌ای که به کارِ تقویتِ سوادِ بصریِ شهروندان هم می‌آید. پنهان‌کردنی نیست که، شاید به علّتِ ملاحظاتی ایدئولوژیک در قرونِ اولیه‌ی بعد از ظهورِ اسلام، در فرهنگِ اسلامی به نقاشی و مجسمه‌سازی به اندازه‌ی هنرهای دیگر نپرداخته‌اند. دیدنِ بعضی از این تصویرها کلاسی است برای تقویتِ سوادِ بصریِ ما. 

لابد بعضی انتقادها به این کارِ شهرداری مستدل است، و می‌شود منطق‌شان و قوّتِ تحلیل‌شان و درستیِ مفروضات‌شان را بررسی کرد (اینجا و آنجا می‌توان انواع متفاوتی از انتقاد را دید؛ مسن‌ترها شاید یادشان بیاید که در اوایلِ دهه‌ی هفتادِ خودمان هم می‌شد اعتراض‌هایی شنید، از انواعِ گوناگون، که چرا شهرداری در خیابان‌ها و میدان‌‌ها گل می‌کارد و چرا روزنامه منتشر می‌کند و فرهنگسرا می‌سازد). چیزی که در موردش حیرت‌زده‌ام این است که برخی حضورِ این تصاویرِ تابلوها را مسخره می‌کنند. اگر نظیرِ این را در پاریس یا وین یا دهلی یا سان‌فرانسیسکو یا مکزیکوسیتی دیده بودیم با تحسین تعریف‌اش نمی‌کردیم؟