دوباره دبیرستان، یا: ربطِ سَحبان و راکی

ریاضیاتِ اولِ دبیرستان را چند بار درس داده‌ام (اولین‌ بارش در قرنِ گذشته). قرار است دوباره درس بدهم، و به طرزِ مطبوعی هیجان دارم.

بارهای قبل پیش نیامده بود که درسی را در طولِ سالِ تحصیلی بیش از یک بار بگویم. اما این مدرسه‌ی خاص فقط چهار کلاسِ اول دارد و سیاستِ مسؤولانِ مدرسه این است که تدریسِ ریاضیاتِ همه‌ی کلاس‌های اول بر عهده‌ی شخصِ واحدی باشد. حالا مسأله‌ی من این است که مایل‌ام درسِ چهار-بار-در-هفته را چهار جورِ مختلف بگویم—از نظرِ نحوه‌ی ورود به مطلب، و مثال‌ها و تمرین‌ها و شوخی‌‌ها. به یادِ حکایتِ شیخ می‌افتم.

مسأله‌ی دیگری هم هست، که حل‌اش آسان‌تر است. به نظرم کسی که در مدرسه به پسرانِ دبیرستانی درس می‌دهد خوب است همیشه آماده‌ باشد که فوتبال بازی کند. تا نَفَس کم نیاورم،‌ مدتی است که از ایستگاهِ متروی تجریش که می‌خواهم بیایم بیرون دست‌کم صد پله را دوان می‌آیم بالا. (به آن بالا هم که می‌رسم به یادِ جایی در فیلادلفیا می‌افتم!)