موعظه: در آدابِ غم‌خواری

نمی‌دانم: شاید این را قبلاً هم گفته باشم. به هر حال، به نظرم غم‌خواری را آدابی هست، یکی اینکه وقتی کسی دارد برایم ماجرای ناخوشایندی را تعریف می‌کند که بر او گذشته، خیلی بد است که بگویم "ای وای، چطور چنین کاری کردی؟"، یا—بدتر—بگویم "دیدی گفته بودم که این‌طور خواهد شد؟"

دودیگر اینکه هر قدر هم ماجرا بد بوده باشد و هر قدر هم کسی که دارد برایم تعریف می‌کند عزیز باشد، اینجا جای این نیست که من بی‌تابی کنم. دست‌کم تا مدتی جای این نیست. من باید گوش کنم.

سه‌دیگر اینکه به نظرم سخت ناپسند است که داستانِ تلخ‌اش—شرحِ رنج‌اش—که تمام شد بگویم که باید خوشحال باشد که بدتر از این اتفاق نیفتاده است (یا بگویم: خیال‌ام راحت شد، چرا که در شروعِ داستان‌اش چیزِ بدتری را تصور کرده بودم). ظاهراً امرِ واقع این است که، در این عالمِ کون و فساد، هر وضعیتی که بگیرید وضعیتِ بدتری هم قابلِ تصور است؛ خب، که چه؟ خوشحال باشد که بدتر از این نشده است؟ او دارد می‌گوید که در تعب است که استطاعتِ پای‌پوشی ندارد، و من بگویم "خوشحال باش: کسانی هستند که پای ندارند"؟ او می‌گوید که آن آقا کارِ مهوعی کرده، و من بگویم که باید خوشحال باشد که آقای محترم به او تجاوز نکرده؟

کاش دیروز کمی پخته‌تر رفتار کرده بودم.