موعظه: ادبِ تعجب را آشکار نکردن

"به داروی خاصی حساسیت دارید؟"

می‌گوید که ندارد.

"سابقه‌ی بیماریِ قـلبی یا قـند؟"

جواب‌اش را می‌‌نویسد.

"سن؟"

"دویست‌وهفده."

"ببخشید... متوجه نشدم..."

"دویست‌وهفده سال‌ام است: متولدِ هزار و هفتصد و هشتاد و هفت‌ام."

یادداشت می‌کند، و سؤال‌های بعدی را می‌پرسد.

۱۳۸۳.

--

به نظرِ من از نشانه‌های متمدن بودن این است که از رده‌ای از چیزها اظهارِ تعجب نکنیم—مشخصاً منظورم ویژگی‌های ظاهریِ مردمانی است که از نزدیک نمی‌شناسیم. و به نظرم از نشانه‌های مهذب بودن این است که اصلاً حتی متعجب نشویم.

گویا هوراس گفته است (و اصلِ حرف‌اش را ندیده‌ام) که اینکه ازهیچ چیزی شگفت‌زده نشویم تقریباً تنها راهِ رسیدن به سعادت است.