عزّت

یک آدم‌هایی هستند که عمیقاً احترام برانگیزند. حتی در زبانِ ذهنی‌ام هم "خانم" یا "آقا" بخشی از نام‌شان است. صلابت و آزادگی و مسؤولیت‌پذیری‌‌شان خاشع‌ام می‌کند، حتی اگر با آرمان‌شان تماماً هم‌دل نباشم.

شاید نهایتِ عزّت به همین است که مخالفانِ نظری‌‌ کسی هم کلاه از سر بردارند به احترام‌اش. تا دهه‌ها، فرزندان‌‌اش را اگر ببینند احترامِ ویژه می‌کنند از آن حیث که فرزندانِ اویند.

با نوجوانی اگر در رستورانی ‌می‌بودم و او وارد می‌شد، به همراه‌ام می‌گفتم "ایشان آقای سحابی هستند." شاید بخشی از فرآیندِ تربیت و فرهیزشِ هر کسی این است که با این آدم، حتی با چهره‌ی این آدم، آشنا بشود.

خیلی دورم از اینکه مریدِ کسی باشم که خودش را "ملـّی-مذهبی" می‌خواند؛ با این حال، با نبودن‌اش انگار ستونی و تکیه‌گاهی از دست رفته است. آقای سحابی روشنیِ جامعه‌ بود.