آرش، امروز

چقدر ملایمتِ لهجه‌‌اش را، و ملایمتِ خودش را، دوست‌ داشتم وقتی در مردادِ هفتاد‌ونه می‌خوانـْد:

. شد زمین: مست
. آسمان: مست
. بل-بلا-نِ
. نغمه‌خوان: مست...

آرام بود. دوست‌اش داشتم.

روزی آمده بود تهران به دنبالِ پروانه‌ی طبابت. من هم رفته بودم از حسن آقا شیر بگیرم. با فاصله‌ی کمی واردِ خانه شماره‌ی چهار شدیم. هر کدام گفتیم به چه کاری رفته بودیم. نمی‌دانم کدام‌مان گفت "تفاوت‌ها را ببین: یکی رفته شیر گرفته، یکی پروانه."

یاسی به یادم می‌آورَد که چهار سال پیش خبرِ مرگِ مادرجان‌ام را این‌طور گفته‌ام که "قصه تمام شد." شرقِ دور چه دور است.