در زمانِ بازی‌های جامِ جهانیِ فوتبال همیشه حالِ من بهتر می‌شده است: تماشای بازی‌های متراکمِ نوعاً زیبا. و حاشیه‌های زیبا، حتی در همین حدی که می‌شود از تلویزیونِ جمهوریِ اسلامی دید—مثلاً دیدنِ کاکا که در ۲۰۰۷ بازیکنِ سالِ فیفا بوده و عضوِ تیمِ امسالِ بزریل نیست، اما در ورزشگاه قبل از بازی برای هم‌تیمی‌هایش ابرازِ احساسات می‌کند و گل که می‌زنند شدیداً شادی می‌کند.
به شروعِ طوفانیِ هلند نمی‌شود دل بست: شش سال پیش ۳-۰ ایتالیا را برد و ۴-۱ فرانسه را، اما به روسیه باخت و حذف شد. با این حال، نمی‌توانم خوشحالی‌ام را از گل‌های دیشبِ فان‌پرسی و روبن پنهان کنم. در دهه‌های اخیر، زیبایی‌شناسیِ فوتبالی‌ام طرفدارِ هلند بوده است، "ایدئولوژی"ی فوتبالی‌ام طرفدارِ انگلستان. آنچه در خاطره‌ی من از مقابله‌ی اینها مانده است بردِ چهارِ-یکِ ایدئولوژی است در ۱۹۹۶.
این روزها باز به این فکر می‌کنم که کاش به شبکه‌ی تلویزیونی‌ای دسترس داشتم که بازی‌ها را بدونِ صدای گزارشگر و فقط با صدای ورزشگاه پخش کند. وقتی بازی‌ای را تنها نگاه می‌کنم صدای تلویزیون را قطع می‌کنم. بازیِ انگلستان-ایتالیا این‌طور خواهد بود.
به شروعِ طوفانیِ هلند نمی‌شود دل بست: شش سال پیش ۳-۰ ایتالیا را برد و ۴-۱ فرانسه را، اما به روسیه باخت و حذف شد. با این حال، نمی‌توانم خوشحالی‌ام را از گل‌های دیشبِ فان‌پرسی و روبن پنهان کنم. در دهه‌های اخیر، زیبایی‌شناسیِ فوتبالی‌ام طرفدارِ هلند بوده است، "ایدئولوژی"ی فوتبالی‌ام طرفدارِ انگلستان. آنچه در خاطره‌ی من از مقابله‌ی اینها مانده است بردِ چهارِ-یکِ ایدئولوژی است در ۱۹۹۶.
این روزها باز به این فکر می‌کنم که کاش به شبکه‌ی تلویزیونی‌ای دسترس داشتم که بازی‌ها را بدونِ صدای گزارشگر و فقط با صدای ورزشگاه پخش کند. وقتی بازی‌ای را تنها نگاه می‌کنم صدای تلویزیون را قطع می‌کنم. بازیِ انگلستان-ایتالیا این‌طور خواهد بود.
برعکس تو به صعود ایران به دور دوم خوشبین نیستم. ولی عجیب مربی با شخصیتی داریم و همین لذت‌بخش است.
پاسخحذفعجب حس خوشایندی است وقتی سلیقه (اینجا فوتبالی) کسی که وبلاگش را دنبال می‌کنی شبیه آدم می‌شود: انگلستان و هلند
پاسخحذفبعد از مدت‌ها فیدها را داشتم در فیدلی می‌خواندم که رسیدم به این یکی و گل از گلم شکفت.