بدیهیات در وقتِ بدحالی

یادم نیست کجا خوانده‌ام. محتوا شاید چیزی نزدیک به این بود که ویتگنشتاین در صحبت با راسل شکوه کرده بوده که اهالیِ فلان جا (شاید روستایی در اتریش) به‌طرزِ ویژه‌ای بد یا کوته‌بین یا بدجنس‌‌اند [تردید از من است]. و راسل جواب داده بوده که این مدعا با تصوری که راسل از دنیا دارد جور در نمی‌آید—به نظرِ راسل، بیشترِ مردم معمولی‌اند و توزیعِ آدم‌ها در دنیا هم نسبتاً یکنواخت است و تغییراتِ افراد هم نوعاً شدید نیست.

زیاد باید این را به خودم یادآوری کنم که وقتی ناگهان به‌ نظرم می‌رسد که همه (یا به هر حال تعدادِ زیاد یا گروهِ مهمی از اطرافیان‌ام) بد یا بی‌توجه شده‌اند، اول از همه باید این را جدی بگیرم که شاید من—خودم—کج‌خلق و پرتوقع شده‌ام.