کابوسِ مردِ لنگ

اورشلیم، بالاخره.

برای دیدنِ او آمده بودم که می‌گفتند چنان حرف‌هایی می‌زده—چنان کارهایی که می‌گفتند می‌کند را که بعضی ساحران هم می‌توانند. معبد آرام نبود.

کاسبان و خریداران را بیرون می‌راند و بساطِ صرافان و کبوترفروشان را واژگون می‌کرد و به آرامی می‌خروشید "مکتوب است خانه‌ی مرا خانه‌ی دعا خواهند خواند؛ اما شما لانه‌ی دزدان‌اش می‌کنید." خودش بود.

با بیش از همه‌ی توان‌ام خیز گرفتم: "ای ناصری..." شنیدم. برگشت و دیدم. به طرف‌ام آمد.

ولی هر نابالغی که در معبد بود زمزمه کرد—و زیاد بودند—"هوشیعانا، ابنِ داوودا"، و به طرف‌ام که می‌آمد معلوم بود که در فکرِ اعتراضِ لحظه‌ی بعدِ کاهنان است. بی درنگ و تأمل دستی به پای من و بر چشمانِ آن دیگری کشید، و برگشت که اولیای کیشِ کهنه را با نقلِ درخشانِ قولی از مزامیر ساکت کند.

و من حاضر بودم پای دیگرم را هم بدهم تا، به‌جای شفای این‌یکی، کمی نگاه‌ام کرده باشد.

۱۳۸۰.
. برای الی. بعد از خواندنِ متــّی ۱۵-۲۱:۱۲.