"You go your way / I'll go your way too"

یادم هست که از حیرت زبان‌ام بند آمد وقتی که بارِ اول شنیدم که می‌خوانْد:

Now I've heard there was a secret chord

That David played, and it pleased the Lord

But you don't really care for music, do you?

It goes like this 

The forth, the fifth

The minor fall, the major lift...

و شب خواب‌ام نمی‌بُرد و در ذهن‌ام می‌گشت که

Her beauty and the moonlight overthrew you.

کسی را می‌شناسم که معمولاً اغراق نمی‌‌کند و می‌گوید که، بنا بر معامله اگر بود، حاضر بود یک دست‌اش را بدهد و بارانیِ آبیِ معروف را خودش سروده بوده باشد. می‌اندازدمان وسطِ ماجرای عاشقانه‌ای که چندان معلوم نیست که چیست، و در پنج دقیقه به طرزی درگیرمان می‌کند که رهایی‌مان شاید راحت نباشد. همان شعری که تمام می‌شود با ارادتمند، اِل. کوئن.

چند تا از آهنگ‌هایش هست که هر کدام را صدها بار شنیده‌ام (در این زمانه‌ی آی‌پاد می‌شود آمارِ دقیق داد)، و بارها حیرت کرده‌ام از این عمق و شدتِ شاعرانگی. بارها، از جهاتی، یادِ چیزهایی افتاده‌ام که از شاعرانِ خیلی بزرگِ خیلی قدیم می‌شنویم، یادِ رودکی که، به گزارشِ نظامی‌عروضی، "چنگ برگرفت و در پرده‌ی عشاق این قصیده آغاز کرد: بوی جوی مولیان آید همی...".

لِنِد کوئن، با آن صدای بم‌شده و آن شعرهای شگرف و ترانه‌های غمگینِ عاشقانه و طنزِ پوچ‌گرایانه‌ی غریب، دیروز درگذشت.