چند دقیقهی دیگر مسابقهی هیجانانگیزِ تنیسِ نوواک جوکوویچ و اندی ماری برگذار خواهد شد. بعد از چندین ماه که جوکوویچ نفرِ اولِ ردهبندیِ تنیسِ دنیا بود (در بینِ مردان)، ماری یکی-دو هفتهی پیش شد نفرِ اول و جوکوویچ نزول کرد به رتبهی دوم. امتیازِ بازیِ امشب چنان است که اگر ماری ببرَد نفرِ اول میمانَد، و اگر جوکوویچ برنده شود خودش میشود نفرِ اول.
شاید این دو جمله برای شما هم جالب باشد: هم از نظرِ تحلیلِ دامنه، و هم در مقامِ مثالِ نقضی (ادعایی) برای تقارنِ رابطهی اینهمانی.
۱. برندهی بازیِ امشب نفرِ اولِ رندهبندیِ جهانی خواهد شد.
۲. نفرِ اولِ ردهبندیِ جهانی برندهی بازیِ امشب خواهد شد.
به گوشِ من، خوانشِ طبیعیِ (۱) این است: آن که امشب برنده میشود (هر کس که باشد) نفرِ اولِ ردهبندیِ جهانی خواهد شد. در این خوانش، (۱) نمیگوید که آیا جوکوویچ برنده میشود یا ماری. اما، باز هم به گوشِ من، خوانشِ طبیعیِ (۲) این است: ماری امشب برنده میشود.
(۱) و (۲) اینهمانی اند,اگر که داشته باشیم
پاسخحذفa=b ==> # a=b
؟
سؤالتان را خوب متوجه نشدم. (۱) و (۲) را من ابتدائاً احکامِ اینهمانی نمیبینم (گرچه دوستی توضیح داد که شاید، با واردکردنِ زمان، بشود به شکلِ احکامِ اینهمانی دیدشان). اگر میشد/بشود واقعاً اینهمانی دیدشان، آنگاه میشد/میشود اینطور فهمید که (۱) میگوید که الف و ب اینهماناند، و (۲) میگوید که ب و الف اینهماناند، اما شرایطِ صدقِ (۱) و (۲) متفاوت است.
حذفبه نظرِ من، مثلاً (۲) در آن خوانشی که به گوشِ من طبیعی است دارد این را میگوید: آن شخصِ منحصربهفردی که فیالواقع نفرِ اولِ ردهبندیِ جهانی است، چنان است که در این مسابقه برنده خواهد شد.